„Czarna bezgwiezdna noc”- Stephen King. Dobrych kilka lat temu wpadło mi to w ręce. Zaczęłam wertować i odłożyłam przerażona studnią i tym co w niej. Biała dłoń leżąca w zimnym strumieniu.. . O nie! Nie dało rady. Niezwykle mroczne minipowieści, połączone tematem kary.
Ach ten King, mistrz grozy, kolejny raz pokazał ciemną stronę istoty ludzkiej. Oby moja nigdy nie przebiła się przez kraty. Podobno w każdym siedzi, drugi, obcy. Niezwykłe opowiadania pokazują nam, że ludzie, to twórcy także horrorów, nie tylko sielanek. Czego to człowiek nie wymyśli i jaki los zgotuje drugiemu! Książka leży, leży, kurzy się, trzeba oddać do biblioteki. Łamię się, zaglądam. Czytam. Kilka stron, oczy wielkie buzia rozdziawiona, serce wyskakuje. Odłożyłam. Milcząco przejęta, prawie bez oddechu, chodzę przez kolejne dni, z uporczywie powracającymi obrazami. Boję się takiej literatury. Nie chcę adrenaliny z horrorów. Doczytałam te kilka opowieści i zakopałam głęboko w głowie, aby nie wychodziły na światło dzienne, bo obraz człowieka- stworzenia bożego będzie mi szargać.
No i przyszła niespodziewanie – „Łania”. Tak za dotknięciem klawiatury, zaglądam do blogerów mych ulubionych, a tam Kropeczka jedna, serwuje mi coś prawie z Kinga. Dobra jest, wicemistrz horroru. Chylę czoła, tak mnie przestraszyła. Przeczytałam http://pkropka.wordpress.com/
Zamarłam. Wydukałam w komentarzu, że przerażające i zakopałam. Ale jeszcze świeże, wyłazi zewsząd. Straszy bezmiarem sfiksowania i zła, okrucieństwa tego Stworzenia Bożego – Człowieka! .. Na obraz i podobieństwo Boże, a i jeszcze ta nasza wolna wola, wolność.. . Człowieka trzeba się także bać. Można go pokochać, polubić, hołubić, podziwiać, cenić, ale i zwątpić w niego. A ja, taka ufna, z dziecięcym patrzeniem. Nie wiem, czy chcę przypominać sobie, bo wiedzieć wiem, że stworzono nas i z takim,”ludzkim” sercem. Tak, jak istnieje dobro, tak i zło, a natura nasza bywa pokręconą. Na szczęście większość z nas kieruje się „sercem na dłoni”, a nie sfiksowanym wnętrzem
„Kropeczko” pisz powieści! Jesteś Wyjątkowa.
Składniki: 2 cytryny, szklanka miodu i 4 cm imbiru. 
PS Wróciłam właśnie z filharmonii, z recitalu fortepianowego austriackiego pianisty. Tak niespodziewanie córeczka przekazała mi swój bilet. Teraz ona zaczęła swoje przeziębienie i nie miała siły na Chopina. Było cudownie!! Muzyka ma moc!!
Ile gospodyń, tyle past. Każda gruzińska gospodyni ma swój sposób jej przyrządzania. Jedne dodają renety, dużo pomidorów, łagodnej papryki, inne marchwi, nać pietruszki.. . Podstawą jest ostra papryczka, czosnek i zioła. Ja przepis dostałam od koleżanki Ani, a ona od gruzińskiej koleżanki z korporacji. Proporcje dopasujcie do swoich upodobań i umiłowania ostrości, pikantności lub nie. Ja już rozkoszuję podniebienie tegoroczną pastą i swego szefa poczęstowałam jednym słoiczkiem. Właśnie wczoraj pojawił się w salonie i rzekł ku mojemu zdziwieniu, że to był zamach na jego życie. Tak to jest z szefami, nie słuchają. Podając pastę mówiłam, że pikantna, jak piorun i czosnek aż paruje.. Nie posłuchał, nabrał łyżeczkę i do buzi. Paliło mu jelita kilka godzin. To jest cud do umiejętnego dawkowania. Np. 1 łyżeczkę adżiki wymieszać z 2 łyżkami majonezu i jogurtu. Pycha do frytek, kiełbaski na gorąco w zamian musztardy, czy nawet do odsmażanych kopytek, czy buły z kotletem i sałatą.
