To było niezwykłe spotkanie. Może powiecie, jak jedno z wielu u Basi w pokoju masażu. Dowiedziałam się późnym wieczorem, że rano następnego dnia mam wykonać masaż. Mąż zamówił „Niebo” dla żony, a sobie jacuzzi. Wchodzą państwo, witam ich i już wiem, ten pan jest mężczyzną tej pani, nie mężem. To była pierwsza myśl, która mocno zapukała do mnie. Pan już w wodzie, my przechodzimy do pokoju masażu. Nie wiem, czy będę potrafiła przekazać Wam, co czułam. Pierwszy dotyk tej kobiety i kolejna myśl puka do mnie, mamy coś wspólnego, coś nas łączy. Czuję mój ból i płacz. Masuję, masuję i wiem, że jest w jakiś sposób mną. Pytam się o jej imię.
-„Basia”
Mówię – „Basiu, Ty za kimś mocno tęsknisz, aż skręca z bólu. Mam uczucie, że to jest na samym wierzchu Ciebie. Już nie możesz tego ukryć. Nic nie powiedziała, otarła łzę. A mi w tej samej chwili mocno wszedł w umysł mój syn. Tak bardzo tęsknie za nim. Mówię:
-„Basiu już wiem, Ty tęsknisz za swoim dzieckiem, czy to syn? Wyraźnie czegoś żałujesz, za coś oskarżasz się”.
Ona łkając cichutko -„Nie wiem, kim jesteś, ale potrzebowałam Ciebie. Nie mam nikogo bliskiego”
–„A ten mężczyzna?”
-„Jest tylko mężczyzną, nie przyjacielem. Mój syn ma 19 lat. Nie mieszka ze mną”. I tu przerwa, ociera płynące łzy, a drugą ręką mocno trzyma moją dłoń.
Już dalej mówię ja. -„Walczyłaś o nowy związek, o mężczyznę, a on nie był dobry dla Twoich dzieci. Cierpiałaś, ale myślałaś, że tak musi być, że ułoży się jakoś . Twój syn wyjechał daleko, tak jak mój Basiu. Też nie poradził sobie z mamy nowym związkiem”
Wtedy rzuciła się na moją szyję, tuliła i płakała.
-” Mieszka w Holandii. Bardzo tęsknię za nim”. Szeptała
Nie popłakałam się, bo wiedziałam, że jestem tu po to, aby głośno powiedzieć słowa otuchy, a nie wkręcać w poczucie winy, które jest i tak wielkie.
– „Nie zrobiłaś nic złego, Basiu. Chciałaś ułożyć sobie życie, a on poradził sobie, stanął o własnych nogach. Mieszka, pracuje, utrzymuje się. To jego sukces. Mój syn miał dokładnie tyle samo lat, kiedy po rozwodzie rodziców wyjechał do Danii. Basiu czasu nie cofniemy, musimy z tym żyć, że może coś zaniedbałyśmy, że nie było tak, jak powinno. Twój syn chce z Tobą rozmawiać, spotykać się. Zadbaj o to. Teraz masz szansę poprawić, to co bolało do tej pory, a ostatnio mocno daje we znaki. Nie patrz, co nowy mężczyzna na to powie, zawalcz o spotkania z dzieckiem, bo oboje tego potrzebujecie”.
Mówiłam do tej kobiety, jakby do siebie. Nadal żyję spotkaniem tej Basi. Wielu z nas ma sobie coś do zarzucenia, jako rodzic. Zwłaszcza, gdy w grę wchodzi rozwód i budowanie nowego związku. Często budzimy się po latach i myślimy „Nie warto było lecieć za czymś czego nie ma”. Zamykamy się w swoich wspomnieniach, oskarżmy sami przed sobą, że był czas, kiedy postawiliśmy na własne szczęście, a po drodze zaniedbaliśmy dzieci i budzimy przytulając.. kota.
Nie wiem, czy wiecie co czuję? Problemem, jeśli to tak można ująć jest moja lubość braku stałego kontaktu z drugim człowiekiem. Ja w domu chcę siebie i kota. Wiem samolub powiecie, egoista, dziwak.. i nie wiem co jeszcze, ale tak mam, taka jestem. Właściwie to jedynie Marta mnie odwiedza i lubię z nią wyjścia. W ogóle coraz bardziej ją rozumiem i staję po jej stronie, jak słyszę ewidentną niesprawiedliwość wymierzoną w jej stronę.
W sumie to za wiele jestem mu wdzięczna. Za miłość do muzyki poważnej, za przeczytanie wartościowych książek. Za stracenie wiary, że rodzimy się, aby być także szczęśliwymi ludźmi. Łatwiej mi wtedy było żyć, kiedy nie oczekiwałam, że spotka mnie coś miłego (a ostatnio spotyka bardzo często). Wykuł swoje zdanie w mojej głowie – ” A kto ci powiedział, że masz być szczęśliwa”!? Dziękuję mu za to, że dał mi dach nad głową w najpiękniejszym mieście, Gdańsku. I najważniejsze – za dar, DZIECI!!! To bardzo mądry człowiek, tylko wybrał złą metodę do tak wrażliwego materiału, jak ja. Uzyskał wiele, ale za jaką cenę. Wdziałam go wczoraj. Zdziwiło i mile zaskoczyło mnie samą – poczułam się mądrzejsza, a przynajmniej nie, jak zawsze głupsza. Stałam pewna siebie, elokwentnie, śmiało wypowiadająca się.. Zadbana, radosna, z mocą i energią. Już się nie boję.
Lubię ten wierszyk, często uczyłam go moje maluszki. Może i Wam się spodoba i wykorzystacie go w zabawie z Waszą Pociechą.
Często zatrważającym jest, jak mało wiemy o miejscu w którym przyszło nam osiąść. Mam przyjaciela, Miłosza. Wychował się na południu kraju. Do Gdańska przybył za miłością. Miłość do dziewczyny przebrzmiała, ale nowa rozgościła się na dobre, miłość i zainteresowanie miejscem, w którym przyszło mu żyć. Tu kupił mieszkanie, podjął pracę, cieszy się życiem i zgłębia historię miasta. Wie o nim więcej, niż niejeden zasiedziały mieszkaniec. Podziwiam!
