„..czternastego dnia wiosennego miesiąca nisan..”

Kochani na początku chcę Was poinformować, że w tym roku nie można swojego 1% podatku odprowadzić na Wójtówkę, bo spóźnili się o kilka dni ze sprawozdaniem za ubiegły rok. Takie wieści przekazała Konstancja, która ostatnio nagrała mi film, jak doi krowy.  Coś przepięknego, jak klepie krówkę i uspakajająco przemawia do niej. Tu na zdjęciu jest przy cielnej krówce Malinie, swojej ulubienicy. Pomyślałam -ta dziewczyna jest do tańca i do różańca.

Dziś króciutko chcę Wam napomknąć o książce, która wróciła w moje ręce po latach. Ten egzemplarz dostałam w prezencie pod choinkę. Lubię książkę w wersji papierowej i lubię mieć własną, bo wtedy pozwalam sobie podkreślać ołówkiem zdania ważne dla mnie, a z boku pisać krótką notkę, swoje myśli.

Michaił Bułhakow „Mistrz i Małgorzata”. Nie chcę jej za wiele opisywać, tylko polecić do czytania. Ja wróciłam do niej po około 15 latach i teraz zdecydowanie lepiej, pełniej odbieram. Gdybym miała wybrać najważniejszą kwestię, za co cenię tę powieść, to zdecydowanie za ludzkie pokazanie Jezusa. Tak dobrego, tak bliskiego.. i za inne spojrzenie na Piłata.

„.. W białym płaszczu z podbiciem koloru krwawnika posuwistym krokiem kawalerzysty wczesnym rankiem czternastego dnia wiosennego miesiąca nisan pod krytą kolumnadę łączącą oba skrzydła pałacu Heroda Wielkiego wyszedł procurator Judei Poncjusz Piłat”.

Tak brzmi jedna z ważnych fraz „Mistrza i Małgorzaty” M. Bułhakowa.  Ten 14 dzień miesiąca nisan, to był dzień wyroku, kaźni i śmierci Jezusa. Nisan, to nazwa jednego z miesięcy w kalendarzu żydowskim, a odpowiednikiem w kalendarzu gregoriańskim jest marzec-kwiecień. Zamiast Jezus często czytamy Ha-Nocri, to określenie pochodzi z Talmudu. Bułhakow mocno zaakcentował ludzkie cechy Jeszui. Czytelnik widzi pokornego, pobitego człowieka, który z wielką łagodnością i wręcz naiwnością broni swych przekonań. Ten Chrystus nie przypomina groźnego, surowego Boga, czy pełnego chwały przywódcy. Wzbudza  współczucie. Jest taki prosty, dobroduszny..  Dzięki temu staje się Bogiem uczłowieczonym. Jest nam  bliższy. Łatwiej pokochać takiego Boga. I za to jestem wdzięczna pisarzowi.

A Piłat bojąc się utraty stanowiska oddaje Jezusa w ręce oprawców.  Jakże mocno będzie tego żałował. Przyjdzie czas, że i on zrzuci z ramion własny krzyż. Wybawienie przyniósł mu tytułowy Mistrz, mamy bowiem do czynienia z tzw. „powieścią w powieści”. Bułhakow ukazał ludzką twarz Poncjusza Piłata. Przekazał nam coś bardzo ważnego. Każdy ma w sobie dobro, może gdzieś głęboko ukryte, ale każdy w głębi duszy jest dobry.

Do nas należy wybór drogi. Kochani wybierajmy mądrze, ale i z sercem. Jak nie czujemy czegoś do końca, nie róbmy tego. Każdemu z Was życzę, aby tu za życia ziemskiego zrzucił swój krzyż. Aby to, za co obwiniamy się, czego żałujemy odpuściło w naszym sercu i pozwoliło dalej żyć.

A jak sądzicie, jakiego koloru było podbicie płaszcza Piłata? Skoro krwawnika to zieleń, a prosi się czerwień, albo myślimy że czerwień. Temu, kto nie czytał Mistrza naprawdę serdecznie polecam.

PS A Małgorzacie dziękuję, że nie myślała tylko o sobie i  ocaliła kobietę o imieniu Frieda.