.. potrzebujemy siebie

Mój ukochany kotek w tym roku latem będzie miał 16 lat. Jest najmilszym, niezwykle czułym stworzeniem. Nie sposób tego kotka nie kochać. Daje dużo radości, czułości, przyjemności z kontaktu. Ma swoje stałe rytuały, w których zawsze bierze mnie pod uwagę. Kiedy pojawił się w naszym domu, najmłodsze z trójki dzieci miało 10 lat. On był ich. Ja tylko karmicielką i od czasu do czasu pogłaskałam, przytuliłam. Odkąd najmłodsze wyszło z domu na studia, ja i kotek byliśmy tylko dla siebie. Pokochaliśmy się wzajemnie.

On często szuka bliskiego kontaktu. Śpi na mnie, jak niemowlę przytulone, z maleńką główką pod szyją. Ogarniam go rękoma, zamykam oczy i chłonę szczęście wraz z jego energią, on moją.

Całymi latami był zdrowy. W ubiegłym roku po wielu latach spokoju,  trzeba było zapakować do transportera, czego kotek okropnie nie lubi i pokazać się na badaniach w szpitalu dla zwierząt. Prześwietlono Kleosia na wylot. Ma chorą tarczycę, tableteczka dziennie. No i tu zaczynają się schody. Chowam ten medykament na różne wymyślne sposoby, ale Kleoś mądrzejszy i smak ma, zawsze znajdzie, zje wszystko oprócz tabletki. I tak bawimy się,  aż straci czujność i jakoś pójdzie do żołądka. Chyba, że chowa gdzieś pod szafę i podczas wiosennych porządków znajdę :-))) Właśnie skończył się zapas leku i Basia dzwoni do weterynarza. Czekam bo melodyjka- czekadełko, pamiętam, że trzeba podać moje nazwisko i imię kotka. Jestem na łączach;

-Szpital weterynaryjny…, słucham

-Dzień dobry, tu Basia C… mama kota Kleofasa (pauza, moja konsternacja). O matko co ja mówię, widzi pani.. mama..

– …

Rozmowa dalej potoczyła się gładko, kotek dostał kolejną porcję leku. A ja uświadomiłam sobie, że weszłam w rolę rodzicielki kotka. Kocham go i opiekuję się nim. Często mówię do niego.. -„Chodź mamusia da.., -Poczekaj mamusia pomoże..,   -Mamusia ciebie kocha.. itd itd. Może stąd wyskoczyła ta mama

 

Potrzebuję też Kleosia do szczęśliwego życia.

Mam nadzieję, że i Wy macie  swoją miłość.