Dwa kroki do przodu

Myślę, że często nie warto rozgrywać swojej wojenki tu i teraz, tylko pomyśleć dwa kroki do przodu, co mi to da? Co da mi, „moje dopięcie swego”, co przyniesie dla naszego związku.  Może i udowodnię żonie, że Bóg, to tylko wymysł człowieka, aby miał co czcić i czuć  opiekę. Ale, czy przez to scementuje związek, jeśli ją dorosłą, ukształtowaną osobę będzie próbował zmienić? I to metodami wyśmiewania, wytykania. Budowanie relacji między dwojgiem ludzi wymaga mądrości życiowej, naszej dobrej woli i umiejętności patrzenia do przodu.

Podam Wam trzy przykłady, które mocno wciskają się w moje życie.

Jest młoda para ludzi z dwójką małych dzieci. Za każdym razem,  kiedy się tylko z nimi widziałam, od początku ich małżeństwa, zawsze wychodziłam z myślą- „Ciekawe, jak długo ten chłopak będzie to znosił”. Ona, żona zawsze mądrzejsza. Ale to zawsze!! Cokolwiek mąż nie powie, ona zaraz poprawia go, a to, że ta sytuacja miała miejsce podczas innej wycieczki, a to, że nie w styczniu tylko lutym, a to, że on źle mówi, bo wtedy miała niebieską sukienkę, nie czerwoną i pomylił trasy i że w ogóle o inny zabytek chodzi. Rzeczy, które nie są ważne, a on zawsze ma wytknięte, że głupi, że nie pamięta.

No fakt kobieta pamięta wszystkie detale, niuanse, ale tak na forum wiecznie go sztorcować i wytykać każde potkniecie, nawet błąd językowy. Żal było ich słuchać i patrzeć na to. On zawsze czuł się jak uczniak. Już nie! Zamieszkali osobno, sprawa rozwodu w toku.  Ona „wygrała” każdą potyczkę i swoją samotność. Chłopak odszedł, wykorzystał pierwszą nadarzającą się okazję. Nadal jest dobrym tatą. Rozmawiałam z nim kilka dni temu. Mieszka sam, jest szczęśliwy. Dużo pracuje, ale i opiekuje dziećmi, zarabia ładne pieniądze, a w wolnej chwili siada na swój ukochany motor i jeździ po Polsce. Ona zawsze wygrywała potyczki, ale bitwę póki co przegrała (nie chciała tego rozwodu). Może nauczy ją to czegoś, a może znajdzie też wojownika, co to mądrzejszy jeszcze od niej i też nie patrzy dwa kroki do przodu.

Te- „dwa kroki do przodu” – to nie tyle spryt, co mądrość życiowa. Trzeba wiedzieć, co jest ważne, a co ważniejsze.

Teraz po krótce opisze Wam młode małżeństwo starszych ludzi po 60- tce. Pobrali się niedawno.  Tu padła kosa na kamień. Jedno zawsze było najmądrzejsze i znalazło drugie, co to też nigdy nie ustępowało i jest naj, naj.. . Ci nie przebierają w słowach. Żrą się tak, że przykro słuchać, ale koniec końców najczęściej kobieta wygrywa, choć i on straszy pan bywa zwycięzcą, bo ten już nie taki potulny i wycofujący, jak młody poprzednik. Zawsze wychodzę od nich strasznie zmęczona i smutna. Żyją razem do dziś i choć coraz starsi kłócą z wyzwiskami, przekleństwami i to zawsze przy gościach. Dobrze, że jeszcze przy nas nie biją, ale co jest, kiedy my wychodzimy, nie wiem. Im to chyba nie przeszkadza i czuję, że nawet pasuje, taka ciągła walka, szarpanina o byle co. Nie, jak poprzednikom, bo tam zawsze smutnym i przegranym był on.

Ostatnia para, powiedziałabym beznadziejna, bo nadal siedzą razem, ale tylko, jako małżeństwo na papierze. Nie wiedzą, jak z tego wyjść.  I prawdopodobnie na stare lata już się nie odważą. Pobrali się po swoich życiowych przejściach, po czterdziestce. On ateista, ona wierząca w Stwórcę, ale nie koniecznie w instytucję kościoła, choć co niedziela na mszy. On czujny, nie omieszka przy najmniejszej  i największej katastrofie: tsunami, pożar, wielkie straty w ludziach, wojny, katastrofy lotnicze, kolejowe… wytknąć, że ma takiego Boga, który na to pozwala i wyśmiać go.  Po co? Co mu to da? Poczucie wygranej, że on mądrzejszy, bo w takiego Boga nie wierzy. Co przyniesie dobrego dla budowy ich związku?

Ścieżki uczuć z wielu powodów dawno się rozeszły. Po latach on wyciszył się, zobaczył, że na powrót do swojego pierwszego małżeństwa nie ma już najmniejszej szansy i wtedy na kobietę obok zaczął patrzeć łaskawiej, jakby chciał lepszej relacji. Czy nie powinien wykorzystać szansy, np. pasterki. Ona sami idzie ciemną ulicą o północy. On nawet nie wierząc i patrząc na tradycję pasterki, jak na cyrk, może powinien spróbować przemóc się i iść dla niej, z nią, dla bliskości ramienia podczas półtoragodzinnej ceremonii. Ale nie! On nie umie patrzeć na swoje decyzje o dwa kroki dalej, a przynajmniej jeden.

Kolejna, coroczna uroczystość w rodzinie, urodziny jego wnuka. Idzie sam, bo jak twierdzi nie usiądzie przy jednym stole z mężczyzną, który zabrał mu pierwszą żonę. A jak on nie przyjdzie ze swoją, to i ona-była żona nie przyjdzie ze swoim, co kością w gardle nadal stoi. I w ten to sposób z obecną żoną nie pokazują się razem w rodzinie.

On wygrywa swoje wojenki kosztem dobrej relacji z obecną żoną. A podobno mu na niej zależy.  Tylko że wojna z facetem, co kiedyś zabrał mu żonę, a ona dała się zabrać, jest ważniejsza, niż obecny związek. To dobry przykład tego, że tu i teraz kuje żelazo, nie patrząc, co traci. Nie widzi  o ten krok dalej. Jakby nie przewidując konsekwencji swoich słów, wyborów, decyzji.

Wygrywając swoje wojenki, patrzcie, czy nie tracicie znacznie więcej.