Tajemniczy ogród. Obyśmy zdążyli..

Opowiem Wam, jak weszłam w posiadanie tajemniczego ogrodu.

Odkąd urodził się synek, moje pierwsze dziecko, przez następnych 8 lat byłam na macierzyńskich i wychowawczych. Nie wiem dlaczego nie zakładałam takiej myśli, jak żłobek, niania.

Mąż pracował na politechnice, a ludzie nauki wówczas bardzo mało zarabiali. Można powiedzieć, że poznałam biedę. Wiedziałam, że taka jest cena, że tak ma być. Byłam szczęśliwa, że mogę cały czas być z moją kochaną trójką dzieci, mieć duży wpływ na ich wychowanie, wspomnienia.. I kiedy najstarsze dziecko miało 8 lat, a najmłodsze roczek postanowiłam poszukać działki warzywnej, na której spędzałabym z nimi czas. Upatrzyłam sobie piękny, stary, tajemniczy ogród. Pełen winorośli oplatającej się w wielu zakamarkach i wiekowych drzew owocowych. Dosłownie 5 minut od domu. Dowiedziałam się, że jest wielu chętnych na ten opuszczony ogródeczek (518 m kw.). Ale chciałam właśnie ten, on miał duszę, czułam to. Miejsce z zacną energią.

Nie pracowałam i miałam tylko zasiłek wychowawczy 200 zł miesięcznie, a ogród kosztował 1200 zł mimo to postanowiłam porozmawiać z właścicielką, starszą panią, której została ta ziemia po zmarłym mężu, pasjonacie roślinek wszelakich. Od dwóch lat nikt nie uprawiał tam niczego i może dlatego wydał mi się ogródkiem z tajemnicami, zarośnięty trochę, ale z altanką, domkiem, wychodkiem z serduszkiem oraz, co ważne z wodą i prądem. Ta starsza pani nie chciała ogrodu, bo nigdy nie lubiła takich prac. Zostawiła go przy sobie, że może ktoś z rodziny będzie chciał. Ale młodzi nie garnęli się do takich przyjemności. Kiedy zobaczyła Basię, matkę Polkę z trójką małych uroczych dzieciaczków u nóg swoich, rozczuliła się. I nawet zgodziła, abym spłacała go przez pół roku.

Mąż mój nie chciał działki, mówił, że szkoda mu czasu na grzebanie w ziemi, ale mi nie zabraniał, bo też widział w tym dobro dla dzieci. I tak zaczęła się moja przygoda z tym kawałkiem ziemi. Pokochałam ten ogród i mam z nim dużo wspomnień. Moje dzieciaczki też, chociażby dzikie maleńkie kotki znalezione w szopce. Karczowałam stare drzewa, wyrywałam do imentu, czyli ostatniego kawałeczka korzonka perzu, siałam i sadziłam. Od ziemniaków, ogórków, czosnku, marchewki, pietruszki, rzodkiewki, kopru, groszku, fasoli różnej… po truskawki, maliny, nowe drzewka czereśni, wiśni i krzewu aronii, agrestu, porzeczki, pigwy.. . Cieszyłam się nim i spędzałam każdy wolny czas. Biegałam tam już o 5 rano, wracałam nakarmić dzieci, zaprowadzić do szkoły synka i z córkami do ogrodu. I tak często do wieczora. On był swego rodzaju ucieczką…

Ale wtedy też wydarzyło coś nowego w moim życiu. Pierwszy raz umiejętnie przeforsowałam „swoje” w naszym zimnym małżeństwie. Mąż mój, to zwolennik kobiety pilnującej ogniska domowego, opieki nad dziećmi dopóki najmłodsze nie będzie miało 10 lat, aby nie biegało z kluczem, jak bezdomny pies (tak mawiał). Świetlica szkolna też nie wchodziła w grę. A ja już byłam 8 lat poza pracą. Chciałam wrócić, bo bałam się, że wszystkiego zapomnę. I że nie wypracuję sobie emerytury. Poza tym zdążyłam dowiedzieć się, czym pachnie zdanie się tylko na pieniądze męża.

Powiedziałam sobie, że jak mi się uda zdobyć ten ogród, to i pracę znajdę w nowym dla mnie od 8 lat Gdańsku.

Kiedy podpisywałam umowę kupna działki przyznałam się tej pani, że zrobiłam postanowienie zawalczenia nie tylko o ogród, ale i o pracę w szkole. Na co życzliwa pani opowiedziała, że jej córka pracuje w jednej z gdańskich szkół, jako sekretarka i że dla mnie popyta o pracę z małymi dziećmi. Wkrótce zadzwoniła, że dyrekcja czeka na rozmowę ze mną. Moje serce biło jak szalone, z jednej strony ciesząc się, że może wrócę do pracy, a z drugiej przejmowało strachem, jak ja do tego pomysłu przekonam męża. Julia najmłodsze wówczas dziecko miało tylko roczek, a więc do żłobka trzeba byłoby ją oddać. Konstancja 5 lat, to do przedszkola o poranku ciągnąć, a Hubert 8, na szczęście blisko szkoła. Jakoś serce mi pękało, przecież one były dla mnie całym światem, sensem mojego pojawienia się na świecie. Mój plan zakładał, że pomoże nam babcia, czyli mama mojego męża, choć wolałabym moją mamę, bo zgodna, życzliwa, cicha, uśmiechnięta. W przeciwieństwie do groźnej, rządzącej teściowej. Ale nie ośmieliłabym się na pierwsze miejsce wysunąć propozycji mojej mamy.

Najpierw pojechałam do szkoły, zobaczyć co i jak, czy mam szansę. Przyjęto mnie z radością, kiedy zobaczono mój entuzjazm i nakreślony plan co chcę zrobić dla tych szkolnych dzieci. Wracałam do domu bardzo podekscytowana. Kilka dni bałam się podejść do męża i poprosić go o pozwolenie wyjścia do pracy. Na początku skoczył jak lew, z nerwami, że jak ja sobie to wyobrażam.. ?

– „Może Twoja mama nam pomoże? Powiedziałam cicho

– „Moja mama!? Wiesz, jaka ona jest!! Nie wytrzymamy tego!”

-„To może być moja mama, ona chętnie pomoże, jest samotna”.

– „Zobaczysz będziesz płakała, jeszcze pożałujesz tej decyzji”.

Widział, że wracam ze szkoły ze łzami radości. Opowiadałam z takim przejęciem o każdym dziecku, o zdarzeniu, o malowaniu krzesełek w zwierzątka różne, o dziecięcym zespole tańca i opowieściach z Gdańska z pacynką. Miałam tyle werwy, zaangażowania i radości życia. Szkoła stała się drugim domem, a dzieciaczki w niej moimi dziećmi. Przez 35 lat pracy z dziećmi byłam najszczęśliwszym człowiekiem. Nadal uważam, że urodziłam się dla siebie oczywiści, ale i dzieci. One nadawały sens mojego życia. Pisząc ten wpis jeszcze raz zdałam sobie sprawę, jak wiele pomogła mi moja mama, abym będąc mamą własnej trójki dzieci mogła pracować zawodowo i kochać cudze dzieci. Dziękuję jej za to z całego serca. W jednej chwili idąc do sklepu wyjęłam telefon, zadzwoniłam i po latach podziękowałam jeszcze raz, bo teraz mama już wiele nie pamięta. A ona dobrotliwie odpowiedziała:

– „Basieńko, to były moje najpiękniejsze lata życia”.

Obyśmy wszyscy zdążyli: powiedzieć, co niewypowiedzianym było, a ważnym, przytulić, przyznać się, podziękować, może przeprosić. To ważne także dla nas.

Andrzej zwany przeze mnie „Wilkiem Morskim”, odszedł tej nocy. Na zawsze.

Andrzeju, niech Ci tam dobrze będzie. Biegaj po zielonych łąkach, graj w tenisa. Rób to, co kochałeś tutaj i jeszcze więcej.